امام صادق خطاب به یکی از یارانش....
اى مفضل ! در هوش حیوانات اندیشه كن و بنگر كه خداوند جل و علا چگونه از سر لطف و رحمت و براى آنكه حیوانات بى عقل و اندیشه از نعمتى محروم نگردند در سرشت آنها هوش و كیاست نهاد؟
نوعى بز نر كوهى از مارها تغذیه مى كند بر اثر آن ، تشنگى سختى مى یابد. از هراس آنكه مبادا سم در جانش منتشر شود و او را هلاك گرداند، بر كرانه آب مى ایستد، بسیار ناله مى زند و صدا مى كند ولى ذره اى از آن نمى نوشد؛ زیرا اگر بنوشد بزودى هلاك مى گردد.
بنگر كه سرشت این حیوان چگونه آفریده شده كه از هراس زیان نوشیدن آب ، آن تشنگى شدید را بر خود هموار مى سازد؟ براستى كه حتى انسان اندیشمند و عاقل نیز غالبا در چنین زمانى تحمل و خویشتن دارى نمى تواند.
روباه نیز هنگامى كه گرسنگى شدید بر او غالب مى آید، به پشت مى خوابد. شكمش را باد مى كند تا پرنده اى مرده اش بپندارد. وقتى كه بر آن نشست روباه بر آن مى جهد، به چنگش مى آورد و آن را مى خورد. جز آن كسى كه اینگونه و از راه این حیله متكفل روزى روباه شده چه كسى روباه بى عقل و اندیشه را بر این نیرنگ یارى داده است ؟
همچنین از آنجا كه روباه از آن صولت و قدرت و توان حمله ورى دیگر درندگان برخوردار نیست به او هوش و ذكاوت داده شده تا از راه نیرنگ و فریب زندگى كند.
((دلفین (( هم كه پرنده شكار مى كند، هنگامى كه در میان آب است ، نیرنگ او براى شكار اینگونه است : یك ماهى را مى گیرد، مى كشد و آن را بر روى آب مى نهد تا بر آب بماند. آنگاه در زیر آن مخفى مى شود. آب را حركت مى دهد تا از بیرون آب پیدا نباشد وقتى كه پرنده بر ماهى نشست حمله مى برد و آن را فرا چنگ مى آورد.
مفضل تمامی گفته های امام را در کتابی به نام توحید مفضل گرد آوری کرده است
توصیه می کنم برای پی بردن به راز های آفرینش این کتاب راتهیه نمایید.
نظرات شما عزیزان: